niet echt een vrolijk onderwerp,maar zeker interessant...
tegenwoordig zie je ze zelden...
eigenlijk zie je ze alleen nog maar in de hele strenge gelovige gemeenschappen,
waar rouwen nog echt volgens regels gebeurt en iedereen het mag(lees; moet)zien.
en uiteraard musea...
het zal je niet verbazen dat de meeste van deze serviezen uit de periode komen tussen 1840-1920 .
toen heel Engeland met Victoria's verlies mee rouwde,
en de kerk ons exstra opwees hoe vergankelijk onze lichaam is...
In de negentiende eeuw veranderde er namelijk iets wezenlijks in het gevoel van het verlies van een dierbare.
De dood van de ander werd vaak als ondragelijk ervaren.
Deze verandering, na eeuwen van oprecht en doorleefd geloven in een beter leven ‘hierna’, had verschillende oorzaken...
De daling van het sterftecijfer bijvoorbeeld had effect op de beleving van de dood.
De dood was minder aanwezig in het dagelijks leven en werd dus minder ‘normaal’ gevonden.
Een andere oorzaak was de toegenomen emotionele betrokkenheid tussen ouder en kind,
nou ja uberhoud mensen onderling...
soms werd de dood zelfs in de negentiende eeuw geïdealiseerd,
en gezien als een vlucht uit het ellende...
ook ontstond er steeds meer twijfel over het weerzien van geliefden in het hiernamaals,
waardoor de dood ook beangstigend werd...
daardoor klampten veel mensen zich vast aan de herinneringen die ze hadden aan de overledene...
de rouw periode op een juiste manier doorlopen had daardoor zeker een bepaalde therapeutische waarde voor de nabestaanden.
al was het alleen maar dat ze na die anderhalve jaar rouw,het zat waren,
en hun leven ''normaal'' wouwen vervolgen ....
er zaten namelijk zeer strenge en sobere regels aan de rouw periode vast,
zo dronken en aten de directe nabestaanden aanzienlijk minder,
en moesten ze met hun kleding laten zien dat ze hun geliefde misten (veel zwart dragen)...
als je dat niet deed,sprak de gemeenschap schande over je uit en werd je uitgemaakt voor koud en kill, gevoelloos en niet respectvol...
Ook binnenshuis werd er aandacht besteed aan de rouw.
Men gebruikte in de rouwperiode dus uiteraard alleen rouwserviezen,
dat is een compleet zwart servies, ook wel Basaltware genoemd.
want tja kleuren zouden niet gepast zijn...
van mijn collecte rouwpotten is dit de oudste(ong.1850)
het gekke is dat dit een wegwerp product was...
na de anderhalve jaar rouw gooiden ze symbolisch de pot stuk...
het gekke is dat voor een wegwerp product behoorlijk wat aandacht aangegeven is,
zie de verfijnde aardbeien die er op geboetseerd zijn,ook hebben ze de pot nog best mooi beschilderd...
nu zal ongetwijfeld de brandende vraag bij je opkomen,waarom een aardbeienplant?
in de symbolisme staat de aardbij voor ,kortstondig genot,
het leven zelf dus...
een vergelijkbare pot,uit 1890ong.
ja toen was kleur echt uit de boze...
de welbekende rouwservies uit de jaren 20.
is van wedgwood,al is hij niet gesigneerd ...
een vergelijkbare theepot,met een leuk detail.
de knop is een treurende vrouw...
hopelijk was het niet al te deprimerend...
